Ik ben geboren en getogen in Rijnsburg, opgegroeid in een gelovig gezin. Al jong mocht ik de steun van God ervaren. Uiteraard wist ik niet alles, maar één ding wist ik heel zeker: God bestond!

Er was altijd Iemand waar je terecht kon, als je blij was, verdrietig of bij alle emoties daar tussenin. Dat gevoel heb ik eigenlijk mijn hele leven gehouden.

Eenmaal op de middelbare school werd het lastiger om er voor uit te komen. Lachen ze je dan niet uit? Hoor je er dan nog wel bij? Toch, ik moet het niet echt verzwegen hebben, want ik had vaak discussies over het geloof. Vooral met een vriend en klasgenoot. Hij moest er werkelijk niets van hebben, had vrijwel overal een weerwoord op of een vraag over. Ik probeerde het dan maar zo goed mogelijk te pareren. Maar ja, je bent nog zo jong! Dat lukte niet altijd even goed. We hebben in de bovenbouw nog een tijdje verkering gehad, maar de relatie heeft het niet gehaald.

"Kan jij bewijzen dat je van me houdt?"

Tot we elkaar 30 jaar later weer tegen kwamen, we beiden weer vrij waren en de draad weer hebben opgepakt. We waren in de jaren behoorlijk veranderd, maar op het gebied van het geloof stonden we er nog hetzelfde in. Omdat dit erg belangrijk voor me was, ook in een relatie, ging hij mee naar kerk. En,... some things never change, we hebben wat af gediscussieerd! Vaak ook met een open eind. Dat er geen woorden, geen argumenten meer zijn. Eens heb ik zo’n discussie afgesloten met: “Je kunt geloven vergelijken met verliefd zijn, houden van. Kan jij bewijzen dat je van me houdt? Houden van is een gevoel, maar tegelijkertijd een zeker weten. En op diezelfde manier weet ik dat God bestaat. Ik kan het niet bewijzen of volledig uitleggen, maar ik voel het tot in m’n tenen. Ik weet het gewoon zeker”.

Na een paar jaar zijn we samen naar de Alpha gegaan. We zaten in hetzelfde discussiegroepje. Dit voelde goed, dan konden we thuis verder praten. Over de inleidingen, de meningen van anderen, over het gevoel dat je hierbij krijgt. Het was verrassend om te zien hoe mensen -ook ikzelf- veranderen tijdens de cursus. Hoe men milder wordt, meer open, meer uitdragend. Tijdens de Alpha is mijn man tot geloof gekomen. Ook voor hem werd het een zeker weten. Geweldig!

"Wat kon ik anders doen dan gehoorzamen?"

We hebben ons direct opgegeven voor de Alpha-leiding. Hij uit volle overtuiging, ik wat schoorvoetend. Wist ik wel genoeg?? Na 3 seizoenen vond ik het tijd om afscheid te nemen van de Alpha. Er was voldoende leiding, eigenlijk zelfs wat te veel, ik voelde me ‘boventallig’. Na een paar maanden werd me gevraagd om teamleider te worden van onze Alpha. Waarom ik? Ik was gestopt! Een beslissing waar ik volledig achter stond. Op niet mis te verstane wijze heeft God me laten weten dat dát de taak was die Hij me vroeg te gaan doen. En geloof me, dat gebeurde niet één keer, ik kan nl. nogal een twijfelaar zijn. Wat ben ik toen gestuurd! En teruggestuurd naar de Alpha. Wat kon ik anders doen dan gehoorzamen? Intussen bereiden we ons 9e Alpha-seizoen voor. Het zijn fantastische cursussen geweest. Vol bijzondere mensen, bijzondere ervaringen. Ik twijfel nog steeds wel eens of ik niet moet stoppen zo langzamerhand. Maar zo lang God me niet laat weten dat het nu wél tijd is om te stoppen?

….Zie ik u, jou, op de komende Alpha-cursus?

Jannet van der Reijden
Rijnsburg