Ja, een schaapje, zo zou ik mezelf willen omschrijven. Denk maar aan het beeld van de goede Herder uit de Bijbel. Met een kudde schapen. Of met een lammetje dat Hij op zijn schouders draagt. (Niet dat ik een lammetje ben, ik val onder de categorie ooien. En draagbaar ben ik ook niet echt, maar het gaat om het beeld). Ik hoorde vanaf mijn geboorte bij een kudde.

Ik groeide daar veilig en beschermd op. Mijn ouders leerden mij dat buiten de wei (de kerk) de gevaarlijke wereld was. En dat ik binnen de omheining altijd veilig was, omdat er een goede Herder is die over mij waakt en goed voor mij zorgt. Er is niemand zoals Hij. Ze zeiden: Onze Herder is op reis en Hij heeft herdershonden gegeven om de kudde in de tussentijd te bewaken en te leiden. Maar op een dag komt Hij terug en zal Hij ons meenemen naar een wei zonder omheiningen en mogen we altijd vrij leven. En hoeven we nooit meer bang te zijn voor roofdieren of ziekte of erger... Dat moest ik nooit vergeten. Het was het fijn om een onbezorgd lammetje te zijn!

Op een dag ontdekte ik dat er in de buurt van onze schaapskooi nog meer schaapskooien waren. Ja, dat er zelfs een heleboel waren. Maar dat er ook heel veel zwerfschapen rondliepen, die zeiden geen herder nodig te hebben. En dat hield mij toch wel bezig. Hoe kan het toch dat er zoveel kuddes zijn en maar 1 goede Herder? Ik had toch echt in de Bijbel gelezen dat Jezus één kudde hoedt. En wat erg, als je niet bij een veilige kudde hoort! Dan speel je met je leven. Ik ging grazen in allerlei boeken en hield herkauwende gesprekken met soortgenoten, wat overigens een hoop geblaat opleverde. Ik stelde zelfs vragen aan de herdershond waar ik best ontzag voor had, maar ik werd alleen maar gecorrigeerd. Doe wat de kudde doet, neem je gras tot je, drink van het christelijke water, focus op de terugkomst van de Goede Herder en dan komt het wel goed. Maar blijf vooral binnen deze kooi. Nou, ik ging mijn best doen! Maar iets in mij bleef knagen.

"En je zult weer zien, waar het in het leven echt om gaat."

Ik doe iets niet goed. Ik at mijn gras met lange tanden, zeker omdat er nogal eens geharrewar was in onze schaapskooi. Ik ben eerlijk gezegd best wel een emotioneel schaap, maar ik had geleerd alles verstandelijk te benaderen. Ja, ik loofde mijn Herder met mond en handen. Maar hoe zat het met mijn hart? God is een strenge Vader en die kijkt naar wat er in mijn hart leeft. En die gedachte vond ik best eng. Zou het gras ergens anders groener zijn? Ik belandde bij een psycholoog. (Ja schapen zijn net mensen. Ze hebben elk een eigen karakter, zijn soms zeer eigengereid en botsen in de wei regelmatig keihard tegen elkaar aan en ze dragen in hun vacht ook nog allerlei bagage mee). Die christelijke psycholoog was voor mij als een zachtaardige schaapscheerster. Allerlei overtollige wol scheerde ze (met mijn toestemming) van mijn romp af.

En bij haar op een christen-zijn-in-de-praktijk-cursus ontmoette ik een bijzonder schaap. Klein van stuk, maar met een groot hart. Zij zei tegen mij: “Ga eens met me mee naar Alpha”. Daar had ik wel van gehoord, maar ik dacht dat is niks voor mij. Ik heb veel Bijbelkennis, ik bid elke dag, ik ben jarenlang voorzitster van een Bijbelstudievereniging geweest, ik ga op zondag 2x naar de kerk. Waarom zou ik naar de Alpha gaan? Maar ze zei: “Daar ga je terug naar je basis. Daar ga jij je opfrissen. En je zult weer zien, waar het in het leven echt om gaat".

Ik was wel nieuwsgierig, maar ik ging toch enigszins schoorvoetend met haar mee naar de Voorhof. Toen we binnenstapten kregen we een warm onthaal en bij het eerste ontbijt was het ijs al gebroken. We zongen een paar Opwekkingsliederen en toen kwam de inleiding. Duidelijk, puur, met overtuiging, maar vooral liefdevol. Daarna gingen we in groepjes blaten (sorry praten). Even kort delen hoe het met iedereen gaat en dan de inleiding bespreken. Gaandeweg ging ik uitkijken naar de woensdagochtend, want deze schapen straalden zoveel liefde en warmte uit. En door elke inleiding werd ik geraakt. Hier was ruimte voor Gods Geest. Dit was zo’n aangename warme douche, waar je uren onder zou willen blijven staan. Maar soms vond ik het ook best lastig. Zat ik daar regelmatig schaapachtig te zitten want vanuit mijn binnenste kwamen de tranen (met tuiten). Maar ik kreeg een poot op mijn schouder, water om dat grote brok in mijn keel weg te slikken en zelfs tissues om mijn tranen te drogen. Ik mag er zijn! Er was een tafel met christelijke boeken die je mocht lenen. En zo leerde ik mijn blik verruimen. Ik graasde weer! Ik snoof met opgeheven kop de frisse lucht in.

"Hij roept ook jou!"

Er was ook een gebedsteam waar je voor je kon laten bidden. Als schaap ben ik echt een kuddedier, maar bidden doe je toch alleen! Dat was ik zo gewend. Maar toch, toen ik er even doorheen zat (als christen schaap blijft je ook niks bespaard) heb ik de stap gezet. En dat was een bijzondere positieve ervaring. Dit is ook elkaar tot hand en voet zijn! (ik kon geen vergelijkbare schaap-lichaamsdelen bedenken). En ja toen kwam de Alphadag. Dat was een feest! Het onderwerp was de Heilige Geest. Dat was een dag om in te lijsten. Zingen, eten, Bijbel-uitleggingen, samen delen. De warme sfeer en de verbondenheid die je hebt met elkaar. Ik vertelde er thuis steeds over.

Mijn man en ik zijn (mede door allerlei andere omstandigheden) bij andere schaapskooien diensten gaan bezoeken. En hebben onze krampachtige levensstijl los kunnen laten. Wij hoeven onszelf niet te redden. God heeft ons al bevrijd uit de klauwen van het roofdier satan. We hoeven alleen maar te luisteren naar zijn stem en Hem te volgen. En al loop je als schaap tegen allerlei moeiten aan, de Goede Herder is erbij. Al ben je een pasgeboren lammetje, een dwalendschaap of zelfs een zwart schaap: je mag bij die ene grote kudde van de Goede Herder horen. Hij roept ook jou!

Ik sta weer stevig op mijn hoeven. Ik ben de dam overgegaan en hoop dat er nog veel meer schapen zullen volgen. Daarom heb ik de Alphacursus nog een keer gedaan en heb iemand meegenomen, omdat ik zo graag wil delen wat ik daar heb mogen ervaren. Er zijn nog zoveel schapen die Gods stem niet kennen, maar ook zoveel schapen die al jarenlang in de kudde wonen maar die de diepgang van het geloof nog nooit hebben ervaren... In januari gaat er weer een nieuwe cursus van start. Kom en neem een vriendin, buurvrouw, (schoon) zus, collega enz mee! Rammen en lammeren: er is ook jeugd Alpha en mannen Alpha. Voel je van harte uitgenodigd. Ik hoop je in de Voorhof te ontmoeten.

Vanaf januari ga ik meehelpen in de keuken bij het klaarmaken van het ontbijt en (dit zie ik echt als bonus) mag ik meedoen in de groepsbesprekingen...!

Karin Ravensbergen.
Rijnsburg